بال آزادی

فرشته به زمین آمد،می‌خواست انسان را به‌شناسد.

با انسان نشست،با انسان برخاست.

تا بغضی گلویش را گرفت،مجنون شد،مثل پرنده‌ای در قفس.

آتشی برپا کرد و بال‌هایش را سوزاند.

رو به آسمان کرد و گفت:نمی‌خواهم فرشته باشم.

پاسخ آمد:چرا؟

گفت:می‌خواهم آزاد باشم حتی اگر کافر پندار شوم.

زمستان(دل نوشته)

زمستان بود اما به جای برف شکوفه از آسمان می‌بارید

 بی‌آن‌که در آسمان درختی روییده باشد.

دیگر زمستان سرد نبود.

دیگر زمستان،زمستان نبود.

خواب

شب در خواب درویش‌ی را دیدم

پس طلب حکمتی از سوی‌ِش شدم

گفت همراه‌ام بیا.....

بعد به صحرایی رفتیم که فقط درخت طاق‌ی در آن می‌زیست.

او برگ‌ی از درخت را به من نشان داد که رویش شب‌نم‌ی می‌زیست،

گفتم این چه حکمت‌ای است.

گفت:نه ابری نه رودی پس این شب‌نم حاصل چیست؟