تقدیر شوم اخلاق
دوشنبه, ۷ بهمن ۱۳۹۲، ۰۲:۵۰ ق.ظ
کانت امر اخلاقی را چیزی می داند که آن را همچون قاعده عامی بپذیری ، بنیان گذار اش خودت باشی ، امری که ناخوش آیند باشد و بر خلاف میل ات انجام دهی.
بعد از این که به گمانم فهمیدم کانت چه می گوید ، سال ها نمی توانستم بپذیرم درست می گوید. چطور می شود امر اخلاقی از فعلی ناخوش آیند شخص، سر بزند؟ آن هم امری که حاضر شوی قاعده همه گیر شود؟ قانونی که خودت آن را بنیاد نهاده ای؟
کم کم به گمان ام کمی توانسته ام با کانت هم دلی پیدا کنم.
وقتی واکنش دیگران را مقابل رفتار اخلاقی ات می بینی ، وقتی موفقیت های دیگران را که سر سوزنی به اخلاق پایبند نیستند می بینی ، وقتی سرزنش و نگاه ملامت بار دوستان را تحمل می کنی ، آن وقت فعل اخلاقی ناخوش آیند می شود.
انگار ادیپ که در هر حال قربانی بود ، قربانی هستی . فرقی نمی کند به تبس گریخته باشی تا تقدیر شوم خدایان را بی اثر کنی یا در خانه ات چشم به راه تحقق آن تقدیر شوم بنشینی . اخلاق تقدیر شوم ات می شود. اگر طبق آن زندگی کنی در قفسی ، اگر آن را زیر پا بگذاری در قفسی. قفس اول را دیگران برایت می سازند ، قفس دوم را خودت.
